همنشینی با حافظ

سروده ای تلفیقی با  غزلِ (مپرسِ) لسان الغیب حافظ 

بمناسبت بزرگداشت این شاعر والا مقام 

🍃🍃🍃⚘⚘

یک شبی خواب عشق می دیدم 

غم زِ گلزارِ عشق می چیدم 

سالها در فِراقِ یک دلبر 

خشک می شد نهالِ امیدم

 

دردِ عشقی کشیده ام که مپرس 

زهرِ هجری چشیده ام که مپرس 

همچو آهو دوان دوان رفتم 

چون پرستو به آسمان رفتم 

یا برایِ زیارت لیلا 

همچو مجنونِ خسته جان رفتم

گشته ام در جهان و آخر کار 

دلبری برگزیده ام که مپرس

 

یار آمد ، کنارِ ما بنشست 

پایِ دل را به زلفِ خود می بست 

دو سه روزی به رویِ بامم بود 

پرکشید و به آسمان پیوست 

آنچنان در هوایِ خاک دَرش

می رود آبِ دیده ام که مپرس 

دیده هایم دوباره گریان شد 

دل در آغوشِ شعله مهمان شد 

سوخت این دل چو شمعِ بی پروا 

بغض کرد و دوباره ویران شد

 

من به گوش خود از دهانش دوش

سخنانی شنیده ام که مپرس 

دلِ عاشق خدا خدا می کرد 

بهرِ آن بی وفا دعا می کرد 

نیست آگه زِ حالِ ما مستان 

آنکه راهش رِ ما جدا می کرد 

سوی من لب چه می گزی که مگو 

لب لعلی گزیده ام گه مپرس 

ای خدا ، دل به دیگران بستم 

بی تو ماندم زِ خویش هم رَستَم

نیمه شبها بی تو اما باز 

چون گدایان پیاله در دستم

 

بی تو در کلبه ی گدایی خویش

رنجهائی کشیده ام که مپرس 

مِی ، رها کرده مست او شده ام 

مست جام الست او شده ام 

سر خوشم تا سپهر گردون هست 

بیدل و پای بست او شده ام 

همچو حافظ غریب در ره عشق 

به مقامی رسیده ام که مپرس 

                           #سپهر 

🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

توتیا

باید مسیر خویش زِ شیطان جدا کنی 

تا جانِ خاک خورده ی خود کیمیا کنی 

ایمان ، به جامه و ، ریش و ، عبا مخَر

باید گذر زِ جامه و ، ریش و ، عبا کنی

بی دینی اَت بهتر از آنست تا که تو 

خود را اسیرِ جامه و ، دلقِ ریا کنی 

یوسف شدن چه بسا کارِساده ایست 

خود را اگر ، زِ دامِ زلیخا ، رها کنی 

لیلا شوی ، گر نکنی ، عهدِ خود وفا 

مجنون شوی گر که به عهدت وفا کنی 

شب تا به روز ، فاصله اش صبح صادق است 

با صدق خود ، صبحِ سعادت بنا کنی 

گر کوهِ بیستونِ منیّت ، زِ هم دَری 

نظّاره بر ، گوهرِ شیرین لقا کنی 

مسرورِ هر زخمِ زبان می شوی دلا

زخمت اگر ، به مرهمِ جانان دوا کنی 

گر هم مسیرِ اهلِ طریقت شدی سپهر 

خود را برایِ چشمِ همه ،  توتیا کنی 

                                       #سپهر 

🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺

اسکله انزلی - دریای زیبای مازندران -وطنم پاره ی تنم 💕

قمر -عاشقانه

هله ساغری رسانده قمر از خُمِ لبانش 

زِ سَرَم برفته هوش از لبِ لعلِ می فشانش 

نه زِ جام و باده و مِی ، نه زِ چنگ و مطرب و نی 

نرسد شکوه مستی ، برسد اگر دهانش 

همه قند قندِ شیرین ، صفی از دُرِ بلورین 

که خدا نموده آذین به لبانِ در فشانش 

شبِ تار ، تارِ مویَش ، مَهِ بیقرار رویَش 

گرهی زِ نورِ پروین زده رویِ گیسوانش 

قمری چنین فریبا ، نه بدیده چرخِ گردون 

نه سپهر میتواند به قلم کند بیانش 

به کمانِ ابروانش ، بنشانده تیر مژگان 

چه سعادتی به از این که دلم شده نشانش 

شهِ شهنوازِ خودرا ، به کرشمه ای ندیدم 

برسان به من خدایا ، خبری زِ آستانش

                                   #سپهر 

🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺

بادِ مشرقی(اجتماعی )

چرا زِ مشرقِ ایران ، نمی وَزَد بادی 

زِ ما امامِ رضا هم ، نمی کند یادی 

هزار غصه هزاران غم است و درد اینجا 

نه حاکمی نه وزیری ، رَسَد به فریادی 

گلویِ تنگِ مرا ، بغضِ دیگری گیرد 

کجاست کشورِ ما و ، کجاست آبادی؟

ببین امامِ رضا ، آتشی بپا کردند 

که سوخت بالِ قشنگِ فرشته ی شادی

زِ آتشی که بپا شد ، بسوخت قامتِ عشق 

نمانده دامنِ شیرین و ، دستِ فرهادی 

اگر چه قولِ رهایی ، به جمع ما دادند 

کجاست قولِ رهایی ، که داده آن هادی؟

نه مکتبی که در آن کودکی امان گیرد 

نه مانده نخبه ی شهرو ، نه مانده استادی 

ببین به جانِ جوادت ، وطن شده ویران 

زِ سوزِ چله ی بهمن ، نمانده بنیادی 

مرا نرفته زِ خاطر ، سرورِ آهو که 

به حرمتِ تو رها شد زِ چنگِ صیادی 

بیا و ُ آهویِ ما را ، زِ چنگشان برهان 

رسان به ما زِ سپهرَت ، سرورِ آزادی 

                                    #سپهر 

🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺

اجرای شعر نقطه پایان

پرواز (عارفانه )

گذر از جسم خاکی ، تا که رنگ ارغوان گیری 

کنار ارغوانی ها، جلال بیکران گیری 

نه دامی پایِ تو گیرد ، نه دل بر دانه ای بندی 

قفس را گر که بشکافی و راهِ آسمان گیری 

اگر از خود گذر کردی ، شبِ معراج را بینی 

چنان دردانه ی عالم ، شکوهِ عرشیان گیری 

درونِ پیله ی تن از چه رو خوابیده ای تا کی؟

بشو پروانه تا پرواز ، در باغِ جنان گیری

نبوید غنچه ای را یارِ محبوبی بیا بیرون 

شکوفا شو که در آغوشِ یک معشوقه جان گیری 

چو مروارید باید از غلافِ تن برون آئی 

شوی گوهر که تا جائی به تاجِ خسروان گیری 

سپهرا ، گر زِ خود رستی ، رهِ هفت آسمان پوئی 

وگرنه بر زمین مانی و نامِ خاکیان گیری 

                                #سپهر 

🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺

خونِ مباح

بارالها ، تو بدان ، ما همه اغیار شدیم 

بی دوا ، خسته ز تب ، عارض و بیمار شدیم

کو طبیبی ؟ که کنون چاره کند دردِ مرا 

زِ مَرَض خسته شدیم و ز جفا خوار شدیم 

بی سبب نیست که زالو بمکد خونِ مرا 

نه طبیب و نه دوا ، طعمه ی خونخوار شدیم 

ساقیا ، خون مباح است ؟ درین شهر مگر؟

که به زالو صفتان ، جمله بدهکار شدیم؟

اینچنین نیست که ما لب نگشاییم و بدان 

ما درین دام ، نه امروز ، گرفتار شدیم 

شاید این بیشه ی ویرانه ندارد شیری 

که خوراکِ زغن و کرکس و کفتار شدیم 

پس بدانید چرا خشک شده ابرِ (سپهر ) 

چون گرفتارِ چنین قومِ ستمکار شدیم 

             

                                         #سپهر 

🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

زبان (دوبیتی )

گفتا که بیا به پیش ، گفتم هرگز 

گویم زِ فلان و خویش ، گفتم هرگز 

این حرفِ زبانِ بی سر و پایم بود 

من هم به زبانِ خویش ، گفتم هرگز

                                      #سپهر 

🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺

بیا بیا (عاشقانه )

بیاکه روز مرا ، بی تو شام تاری هست

درون سینه ی تنگم ، دل خماری هست

در آرزوی وصالت ، نشسته ام یک عمر 

درون غوره همی ، لعل خوشگواری هست 

نه جرعه بی تو بنوشم ، نه مست بی تو شوم

بیا بیا که مرا با تو ، میگساری هست 

ببین که فصل بهار آمد و زمستان رفت 

بیا شتاء مرا باتو هم ، بهاری هست 

گذر  ز مظلمه اینک ، بیا مرا دریاب 

بدان که روز قیامت انیس و یاری هست 

ببین کبوتر عشقی ، که لانه میسازد  

برای بازِ منم یار و هم قطاری هست

غم زمانه سپهرم ، سیاه کرده ولی

برای ظلمت من ، ماه و غمگساری  هست  

                               #سپهر

🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺