غزل پایانی از غزل مثنوی مردِ جنگ

من همان مجروح جنگم ای رفیق 

زخمیِ تیر و تفنگم ای رفیق 

من همان آئینه ی دیروزی ام 

همدمِ امروزِ سنگم ای رفیق 

با دو رنگی و ریا بیگانه ام 

ساده و بی آب و رنگم ای رفیق 

سروَم اما همچو بید ، افتاده حال

چون صنوبر سبز رنگم ای رفیق 

در خطرها دل به دریا میزنم 

در دلِ دریا نهنگم ای رفیق 

دشمنِ ایران به دندان میکشم 

در مثل شیر و پلنگم ای رفیق 

پایِ ناموس وطن می ایستم 

چون خشابی پر فشنگم ای رفیق 

شاعرِ آزاده ی این مردمم 

فارغ از هر نام و ننگم ای رفیق 

وقتِ جنگیدن چه باکم از نبرد 

من سپهرم ، مردِ جنگم ای رفیق 

                               #سپهر 

🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺