روز و شب بر همه آفاقِ جهان می گذرد
زین گذشتن همه ی عمر گران می گذرد
بانگ می داد خروسِ سحری وقتِ سحر
روز و شب ، هفته و آدینه تان می گذرد
دوش آئینه به تعبیرِ حقیقت می گفت
کین حکایت زِ سرِ پیر و جوان می گذرد
غافل از شورِ جوانیم که این شیرینکار
همچو پیکانِ رهیده زِ کمان ، می گذرد
چشمه ی عمر نجوشد دگر ای برکه ی پیر
وز تو این عمر چنان آبِ روان می گذرد
پس سپهرا گلی از شاخِ بهاری بر چین
کین بهارینه زِ دالانِ خزان می گذرد
#سپهر
🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺
لاله ها رفتند و خس رویید در گلزار ما
خارها از پیش و پس رویید در گلزار ما
باغدارانِ گهر اندیش رفتند ، عاقبت
جای گل خارِ هوس رویید در گلزار ما
گلبُنِ عقل آفرین خشکید در این سرزمین
مردمان بوالهوس رویید در گلزار ما
چون گل و برگی نداده خارهای کینه توز
رفته زنبور و مگس رویید در گلزار ما
بلبلان رفتند از صحرای بی حاصل که چون
جایِ آزادی قفس رویید در گلزار ما
مغزهایِ گردوان خشکیده می شد جای آن
مغزهایی چون عدس رویید در گلزار ما
کاش می شد از سپهرم باد امیدی وَزَد
شایدی فریاد رس رویید در گلزار ما
#سپهر
🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺
من به لطف و کرم توست که بیدار شدم
بیخود از خود شدم و شهره ی بازار شدم
تو زِ تنهائی خود رفتی و دادار شدی
من به منصوری خود ماندم و بر دار شدم
#سپهر
🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺
بیمارم و افسوس که درمان شما نیست
بر آتشِ دل رحمتِ بارانِ شما نیست
هر بغضِ ترک خورده به دامن چکد آخر
بر ژاله ی ما حیف که دامانِ شما نیست
صد زخم اگر بر دلِ بیچاره نشیند
کاری تر از این زخمه ی مژگانِ شما نیست
چندین غزل از عشق تو در دفتر دل بود
از من غزلی در دلِ دیوانِ شما نیست
گفتی که صبوری کنم از موج نترسم
سکانِ بلا دیده به فرمانِ شما نیست
بی رنگ شده آبیِ دریا و سپهرم
برخیز و بیا طاقتِ هجرانِ شما نیست
#سپهر
🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺
صبح است و صبا سبوی ما را پر کرد
با عطر تنِ تو ، کویِ ما را پر کرد
یک جامِ پر از تو ، دست ما داد صبا
با جرعه ی تو گلویِ ما را پر کرد
#سپهر
🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺
سروده ای تلفیقی با غزلِ (مپرسِ) لسان الغیب حافظ
بمناسبت بزرگداشت این شاعر والا مقام
🍃🍃🍃⚘⚘
یک شبی خواب عشق می دیدم
غم زِ گلزارِ عشق می چیدم
سالها در فِراقِ یک دلبر
خشک می شد نهالِ امیدم
دردِ عشقی کشیده ام که مپرس
زهرِ هجری چشیده ام که مپرس
همچو آهو دوان دوان رفتم
چون پرستو به آسمان رفتم
یا برایِ زیارت لیلا
همچو مجنونِ خسته جان رفتم
گشته ام در جهان و آخر کار
دلبری برگزیده ام که مپرس
یار آمد ، کنارِ ما بنشست
پایِ دل را به زلفِ خود می بست
دو سه روزی به رویِ بامم بود
پرکشید و به آسمان پیوست
آنچنان در هوایِ خاک دَرش
می رود آبِ دیده ام که مپرس
دیده هایم دوباره گریان شد
دل در آغوشِ شعله مهمان شد
سوخت این دل چو شمعِ بی پروا
بغض کرد و دوباره ویران شد
من به گوش خود از دهانش دوش
سخنانی شنیده ام که مپرس
دلِ عاشق خدا خدا می کرد
بهرِ آن بی وفا دعا می کرد
نیست آگه زِ حالِ ما مستان
آنکه راهش رِ ما جدا می کرد
سوی من لب چه می گزی که مگو
لب لعلی گزیده ام گه مپرس
ای خدا ، دل به دیگران بستم
بی تو ماندم زِ خویش هم رَستَم
نیمه شبها بی تو اما باز
چون گدایان پیاله در دستم
بی تو در کلبه ی گدایی خویش
رنجهائی کشیده ام که مپرس
مِی ، رها کرده مست او شده ام
مست جام الست او شده ام
سر خوشم تا سپهر گردون هست
بیدل و پای بست او شده ام
همچو حافظ غریب در ره عشق
به مقامی رسیده ام که مپرس
#سپهر
🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃
