با سنگ زبان زشت و نکو را مشِکن
پشتِ احدی حرمتِ او را مشِکن
پیمانه ی آبرو بسختی پر شد
ای دوست بیا و این سبو را مشِکن
#سپهر
🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃
اشعار شاعر معاصر مصطفی سپهرنیا (سپهر)
غزلیات اجتماعی ، عارفانه ، عاشقانه ، رباعیات ، مثنوی ، دوبیتی
منوی بلاگ
بایگانی
- مهر ۱۳۹۸ (۱)
- شهریور ۱۳۹۸ (۱)
- خرداد ۱۳۹۸ (۴)
- ارديبهشت ۱۳۹۸ (۶)
- فروردين ۱۳۹۸ (۱)
- اسفند ۱۳۹۷ (۲)
- بهمن ۱۳۹۷ (۲)
- دی ۱۳۹۷ (۵)
- آذر ۱۳۹۷ (۱۹)
- آبان ۱۳۹۷ (۱۸)
- مهر ۱۳۹۷ (۳۴)
- شهریور ۱۳۹۷ (۶۴)
- مرداد ۱۳۹۷ (۴۲)
آخرین مطالب
- ۹۸/۰۷/۱۳خواب گران 🌺🌺
- ۹۸/۰۶/۲۵مسیر اشتباه
- ۹۸/۰۳/۲۰لاله رُخان
- ۹۸/۰۳/۰۵تقدیم به دختران پاکدامن وطنم ایران🌷
- ۹۸/۰۳/۰۱سنگ زبان
- ۹۸/۰۲/۲۷اجرا در رادیو
- ۹۸/۰۲/۲۳خواب گران
- ۹۸/۰۲/۱۴شهر فرنگ💌
- ۹۸/۰۲/۱۳در جمع فرهیختگان انجمن ادیب
ریشه ی اهواز در جان من است
نخل زرّینِ گلستان من است
هموطن ، باید که تیمارش کنیم
چون که او بیمارِ ایرانِ من است
#سپهر
🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺
آغاز سخن بنام او بسم الله
سرمست شدم زِ جام او بسم الله
گر شوکت و تاج و تختِ شاهی طلبی
باید بشوی غلامِ او بسم الله
#سپهر
🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺
به باغ افتاده خشک و تر بریدند
صنوبر را ، ولی پیکر بریدند
تقاص مهرِ زهرا را گرفتند
سرِ اولادِ پیغمبر بریدند
نمیدانم بهایِ آب این بود ؟
که از شش ماهه هم حنجر بریدند؟
برایِ بردنِ آویزه از گوش
کمی از گوشِ یک دختر بریدند
برای خوشه هایِ گندمِ ری
سرِ دردانه ی حیدر بریدند
سپهرا ، شیوه ی اعراب این بود
برایِ مالِ دنیا سر بریدند
#سپهر
🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺
طایـــــر پـــر بـســــتـه در جـــانــم ، گــریــانـــم مکــن
.
هـــرزه گــــــرد این گلســــتانــم ، گــــر یــانـم مکـــن
.
تـــــا گلـــــستــان وجــــودت شـــــد قــدمــگــاه دلـــم
.
پرده بــــــردار ا ز رخـــت در خــویـــــــش زنـدانـم مـــکن
.
در خــــــــرابـــــات نـــگـاهــــت مــســـــت مــیبایــد شـــدم
.
مـسـت چـشـــمــانــت شــدم ، هـــمــدوش رندانم مـــکن
رقـــصم از سـاز دلـت در پهــــنه گیــــتی گــرفت
.
نغــمه شــادی بــــزن مــطرب ، پریــشانم مکـــن
.
تــا کــه شـمع قامـتم روشن شده از عشـق تــــــو
.
روشنایـــی بین ، نظر بر جــــــسم سوزانم مـــکن
.
چون شــدی لیــلی مــگیر از من تو اینـک باده را
.
چـــون گــــرفتی باده را ، مجنون دورانم مــکن
.
در رســای کـــعبه عشــقت ســــــرودم این غــزل
.
با رســـــــای قامتت چــون بیــد لرزانـــــم مـــکن
.
از ســــــپهرم چون گرفتی بادهٔ خونیــــــن د ل
.
بــاده را بــر لــب بــنه از خود گــریزا نــــم مکـــن
چـــون فــتد بر تــر بتــــم اشکــی ز چشم عاشقت
.
چون درون لــــــحد خندانــــــم ،تو گریانــــم مــــکن
.
سپــــــهر
🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺
.
