آنکه دستش به جیب ما می رفت
ظاهرا پیرو پیمبر بور
روز و شب هم دم از علی می زد
عاشقِ سینه چاکِ حیدر بود
آنکه دستش به جیب ما می رفت
سوره ی توبه بر لبش جاری
اعتقادش نماز اول وقت
دستش از قطره ی وضو ، تر بود
آنکه دستش به جیب ما می رفت
داغِ پیشانی اش نمایان بود
شیعه بود و ارادتش بسیار
رویِ دوشش نشانِ قنبر بود
خسته ام خسته از دو رنگی ها
خسته از اقتدارِ زنگی ها
این همه رنگ ، این همه نیرنگ
حاصلِ اعتبارِ منبر بود
منبری که علی بر آن می رفت
دادِ عدلش به آسمان می رفت
آی مردم ، کجاست آن منبر ؟
منبری که زِ عرش برتر بود
شرح حالِ علی نمیخوانید؟
از علی از علی چه می دانید؟
خوانده بودم که جایِ بیت المال
رویِ دستِ عقیل آذر بود
بر سرِ چاه ، ردّ پایِ که بود؟
آن همه ناله از برایِ چه بود؟
به همان چاه و ناله ها سوگند
از یقینِ شما مکدّر بود
نه امیدش به دولت و قدرت
نه نگاهش به ثروتِ ملت
آفتابِ بلندِ ایمان و
سایه ی بی قرینِ داور بود
شیعه ای؟ شیعه ی همین رهبر؟
حاصلِ ریشه ی همین رهبر؟
کِی شنیدی ؟ که خارِ بی بنیان
حاصلِ ریشه ی صنوبر بود
از سپهرِ خدا نشانی داشت
قدرتِ رعدِ آسمانی داشت
یارِ مظلوم بود و محرومان
فاتحِ بی نظیرِ خیبر بود
دیگر از نامِ او ، دم مزنید
از میِ جامِ او ، هم مزنید
نام و جامش قداستی دارد
ساقیِ بی بدیلِ کوثر بود
آخرِ این سروده فهمیدم
آنکه دستش به جیب ما می رفت
تکه ای از وجودِ شیطان بود
بنده ی مال و زیور و زر بود
آنکه دستش به جیب ما می رفت
حاصلِ لقمه ی حرامی بود
آن حرا می جنینِ لا مذهب
نسلِ جا مانده ی سکندر بود
#سپهر
🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺
