دل سودا زده ی حافظ و من (شعری تلفیقی با شعر حضرت حافظ )

گفته بودم که توانم بنشینم برِ عشق 

نام خود ثبت کنم در ورقِ دفتر عشق 

سینه از مرحمت عشق تو ویرانه کنم 

یا که ویرانه خود پر کنم از اختر عشق

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت 

آنشی بود درین خانه که کاشانه بسوخت

عشق شد آتش و من سوخته در آتش عشق 

رویِ من سرخیِ افروخته در آتش عشق 

دل من در بدر و چشم براهِ رهِ او

او برایم شرر اندوخته  در آتش عشق 

تنم از واسطه ی دوری دلبر بگداخت 

جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت 

پر و بالی به برم نیست که پر گیرم باز 

نیست امید ، که آرامِ سحر گیرم باز 

شمع هم قصه ی شیدائی ما می دانست 

و دعا کرد که آن یار ، به بر گیرم باز 

سوز دل بین که ز بس آتش و اشکم دل شمع 

دوش بر من زِ سرِ مهر ، چو پروانه بسوخت 

او نه بیگانه که خویش است و خیالش باماست 

آتشِ دوریِ سوزنده ی خالش با ماست 

مژده دادم به دلم بعدِ تفال گفتم 

ناله کمتر کن ازین بخت که فالش با ماست 

آشنایی نه غریب است که دلسوزِ من است 

چون من از خویش برفتم دلِ بیگانه بسوخت 

من همانم که سحر راهیِ میخانه شدم 

بعدِ آن معتکفِ گوشه ی ویرانه شدم 

خرقه انداختم و سجده رها کردم دوش 

بعد عاشق شدنم ، همدم پیمانه شدم 

خرقه ی زهد مرا آبِ خرابات ببُرد 

خانه ی عقلِ مرا آتشِ میخانه بسوخت 

این شرر چیست؟ که پیمانِ مرا داد به باد 

یا رسید از ره و ایمانِ مرا داد به باد 

گرچه از توبه مرا هیچ نیفتاد به شَست

توبه هم جامِ می و جانِ مرا داد به باد 

چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست 

همچو لاله جگرم بی مِی و خمخانه بسوخت 

از همان روز که من دل به نگاهت بستم 

دل به مژگان و به چشمانِ سیاهت بستم 

به امیدی که رَسی از ره و یارم باشی 

منتظر مانده ام و دیده به راهت بستم 

ماجرا کم کن و باز آ ، که مرا مردمِ چشم 

خرقه از سر به در آورد و به شکرانه بسوخت 

الغرَض قصه دراز است ، چه گویم با تو 

قصه ی سوز و گداز است، چه گویم باتو

از سپهر آمده این عشق خدا می داند 

او فقط محرمِ راز است ، چه گویم با تو 

ترکِ افسانه بگو حافظ و مِی نوش دَمی 

که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت 

                                    #سپهر 

🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺