منصور زمانه

مرد بی نام و بی نشانه منم ، خسته از رنجِ خوان و خانه منم

بهرِ ماندن همه بهانه تویی ، عاشق عشق بی بهانه منم

تو همایِ نشسته بر قافی ، فاتح قله های اَعرافی 

من شباویزِ قامتِ سحرم ، غرقِ در هق هق شبانه منم 

من کویرم کجاست بارش عشق ؟ تا کنم سجده در ستایش عشق 

آنکه جایِ شقایقِ عاشق ، زده در خونِ خود جوانه منم 

باده نوشیده مست او شده ام ، مست جام الست او شده ام 

خونِ خود را حلالِ او کردم ، آه،،منصورِ این زمانه منم 

شرمسارم ، سلاله ی هوسم ، بی گنه در میانِ این قفسم 

جرمِ من اشتباه آدم بود ، حاصلِ کارِ مجرمانه منم

باید از دام ها رها باشی ، تا دلاویزِ کبریا باشی 

از زمین تا سپهر پر بکشی ، تا بگویی که جاودانه منم 

                                 #سپهر 

🌺🍃🌺 🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃