همنشینی با حافظ

سروده ای تلفیقی با  غزلِ (مپرسِ) لسان الغیب حافظ 

بمناسبت بزرگداشت این شاعر والا مقام 

🍃🍃🍃⚘⚘

یک شبی خواب عشق می دیدم 

غم زِ گلزارِ عشق می چیدم 

سالها در فِراقِ یک دلبر 

خشک می شد نهالِ امیدم

 

دردِ عشقی کشیده ام که مپرس 

زهرِ هجری چشیده ام که مپرس 

همچو آهو دوان دوان رفتم 

چون پرستو به آسمان رفتم 

یا برایِ زیارت لیلا 

همچو مجنونِ خسته جان رفتم

گشته ام در جهان و آخر کار 

دلبری برگزیده ام که مپرس

 

یار آمد ، کنارِ ما بنشست 

پایِ دل را به زلفِ خود می بست 

دو سه روزی به رویِ بامم بود 

پرکشید و به آسمان پیوست 

آنچنان در هوایِ خاک دَرش

می رود آبِ دیده ام که مپرس 

دیده هایم دوباره گریان شد 

دل در آغوشِ شعله مهمان شد 

سوخت این دل چو شمعِ بی پروا 

بغض کرد و دوباره ویران شد

 

من به گوش خود از دهانش دوش

سخنانی شنیده ام که مپرس 

دلِ عاشق خدا خدا می کرد 

بهرِ آن بی وفا دعا می کرد 

نیست آگه زِ حالِ ما مستان 

آنکه راهش رِ ما جدا می کرد 

سوی من لب چه می گزی که مگو 

لب لعلی گزیده ام گه مپرس 

ای خدا ، دل به دیگران بستم 

بی تو ماندم زِ خویش هم رَستَم

نیمه شبها بی تو اما باز 

چون گدایان پیاله در دستم

 

بی تو در کلبه ی گدایی خویش

رنجهائی کشیده ام که مپرس 

مِی ، رها کرده مست او شده ام 

مست جام الست او شده ام 

سر خوشم تا سپهر گردون هست 

بیدل و پای بست او شده ام 

همچو حافظ غریب در ره عشق 

به مقامی رسیده ام که مپرس 

                           #سپهر 

🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃