گنهکار

آنکه سرمست زِ مینایِ شرابش بودم

سالها معتکفِ چشمِ خرابش بودم 

بر سرم نیست هوایِ می و میخانه ولی ..

روز و شب در هوسِ جرعه ی نابش بودم

دلِ بی تابِ مرا برده به دارِ زلفش 

همچو حلاج گرفتارِ طنابش بودم 

دیده می گفت : ندیدست چنین تازه گلی 

بِسترم گفت که سر مستِ گلابش بودم 

دلق و سجاده رها کرده ام از شوق وصال 

صد گنه کردم و در فکرِ ثوابش بودم 

نورِ مهتاب و سپهرم همه از دولت اوست 

بی سبب نیست که من در تب و تابش بودم

همه تقصیر از او بود ، که شاعر ماندم 

ور نه تسلیمِ خداوند و کتابش بودم 

                                    #سپهر

🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃